W bogato zdobionej marmurami, stiukami i złoceniami kaplicy najbardziej interesujący jest fresk ukazujący Cecylię rozdającą jałmużnę rzymskim biedakom. Zgodnie z legendą, po tym jak Cecylia przekonała swoich męża i szwagra do wstąpienia w szeregi chrześcijan, cała trójka zajmowała się pochówkiem współwyznawców skazywanych na śmierć oraz pomocą biednym. Przedstawiona na malowidle Cecylia stoi na tarasie swego domu i rozdaje zebranym pod nim ludziom swoje wytworne szaty i tkaniny. Za nią dojrzymy klęczącą służącą podającą jej kolejne suknie oraz dwóch mężczyzn wnoszących skrzynię, zapewne również z ubiorami. Za murem odgradzającym dom Cecylii od ulicy zobaczymy natomiast pogański Rzym z jego portykami, korynckimi kolumnami i posągami bóstw – świat, który przyszła święta postanowiła porzucić, stając się chrześcijanką i ascetką.

Pomoc potrzebującym i popularyzacja idei siedmiu uczynków miłosierdzia (głodnych nakarmić, spragnionych napoić, nagich przyodziać, podróżnych przyjąć, więźniów pocieszyć, chorych nawiedzać i umarłych pogrzebać) stały się szczególnie „modne” po synodzie trydenckim (1563). Przeświadczenie, że służba biednym i potrzebującym ratuje duszę, formułowano od początku chrześcijaństwa, ale w okresie potrydenckim treści te były propagowane ze szczególnym naciskiem.

Na fresku Domenichina Cecylia i towarzyszące jej osoby zajmują mniej więcej jedną trzecią kompozycji, cała reszta to obdarowywani – stojący pod wysokim murem biedacy, tworzący pełną wigoru scenkę rodzajową. Zobaczymy tam wyciągnięte ramiona mężczyzn, kobiet, dzieci i starców oraz ich dłonie pragnące pochwycić dary, szarpiące tkaniny. Stojąca najbliżej muru kobieta z noworodkiem na ręku stara się dosięgnąć materiału, który podaje jej Cecylia, jedno dziecko wchodzi na barki drugiego, aby móc go przejąć, ale wydaje się, że zdobędzie go jeszcze inna kobieta z wysoko uniesionymi ramionami. Z drugiej strony po gzymsie wspina się chłopiec liczący na kolejne łupy. Mężczyzna niesie starca na rękach, aby (być może) wzbudzić litość i tym samym zyskać lepszą pozycję w walce o dary. Poniżej na schodach ci, którzy zostali już obdarowani, oglądają to, co zdołali pozyskać. Dziewczynka zakłada za dużą suknię, a stojący nieopodal handlarz, którzy również przybył w to miejsce, na palcach pokazuje siedzącej kobiecie, ile może jej zapłacić za kawałek brokatu. Znajdujący się opodal mężczyzna demonstruje z kolei swoją tkaninę, licząc na dobrą ofertę handlową. Tuż obok niego stoją dwaj malcy bawiący się atłasową czapeczką, zapewne także rzuconą z balkonu. Najbliżej nas dojrzymy matkę z trójką dzieci, z których dwoje wyrywa sobie zdobycz. Zniecierpliwiona matka podnosi dłoń, aby uderzyć jedno z nich. Zamieszanie, którego jesteśmy świadkami, nie wywołuje wrażenia, że widzimy lud szczęśliwie obdarowany i umiejący docenić gest Cecylii. Musimy przyznać, że to, co miało być obiektem pochwał, czyli realizacja hasła „nagich przyodziać”, budzi sprzeczne emocje. Z dzisiejszego punktu widzenia już samo rzucanie darów z balkonu jest dla obdarowywanych w swoisty sposób upokarzające, ale nie to wzbudzało oburzenie ówczesnej publiczności. Hojna donatorka nikogo nie interesowała. Z zapałem analizowano natomiast zachowanie biedaków zebranych przy murze. Artystę krytykowano za zbytnią rodzajowość tej sceny handlu i kłótni jako niestosowną do wnętrza kościoła. Ale byli i tacy, którzy uważali, że przedstawienie to odpowiada prawdzie o brutalności życia i dobrze charakteryzuje maluczkich. Co jednak pragnął nam przekazać Domenichino, kreując scenę ukazującą człowieka jako istotę brutalną i pazerną? Dlaczego pokazuje lud ślepy, nie tylko niedoceniający, ale nawet niezauważający miłosierdzia Cecylii?

W tym kontekście szczególnie ciekawe wydaje się porównanie dwóch postaci kobiecych przedstawionych przez artystę – Cecylii, pochylającej się z balkonu z tkaniną w dłoni, i siedzącej na schodach, podnoszącej inną tkaninę, kobiety z dzieckiem, przypominającej dobrze znaną w sztuce alegorię Caritas. O ile Cecylia oddaje swoje dobra, o tyle kobieta oferuje je handlarzowi. Mamy tu do czynienia z wyrażoną w sposób alegoryczny bezinteresowną miłością bliźniego i stojącą na jej antypodach pożądliwością zysku i profitu. Oczywiście moglibyśmy zapytać, co miała zrobić z oferowanym jej brokatem biedaczka, która nie miała czym nakarmić dziecka, ale nie to stanowiło temat wyszukanego konceptu artysty. Miłosierdzie i miłość bliźniego mają sens, wydaje się mówić Domenichino, nawet w obliczu niewdzięczności. Zbliżamy się do Chrystusa na ziemi, jak czyni rezygnująca z luksusów Cecylia, ale nagrody oczekiwać nie możemy na tym świecie, bo jest nią dopiero życie wieczne. Przekaz ten uwznioślał uczynki miłosierdzia i skierowany był do tych, którzy mogli i chcieli obdarowywać innych, ale dotyczył też obdarowywanych, do których Kościół potrydencki także pragnął dotrzeć z ewangelicznym przekazem. I oni, poprzez zrozumiałą anegdotę, gesty, miny i odruchy namalowanych bohaterów, mogli zobaczyć samych siebie – jak w lustrze, ale równocześnie powinni dostrzec i zrozumieć skierowane do nich przesłanie miłosierdzia. Sztuka miała uwznioślić nierozumnego chrześcijanina, wskrzesić w nim refleksję nad życiem i ulepszyć go w wymiarze moralnym. Hojność, pobożność, czystość i miłość bliźniego, reprezentowane przez świętą Cecylię, mogły być naśladowane przez każdego, niezależnie od statusu społecznego. Wznoszenie modłów do Cecylii i jej naśladowanie zalecano zwłaszcza kobietom, dla których po cudownym odnalezieniu nietkniętego rozkładem ciała świętej (Posąg świętej Cecylii Maderny) stała się ona szczególnie ważną protektorką i orędowniczką. Cuda uzdrowienia, do których doszło w zatybrzańskim kościele Santa Cecilia w dniu powtórnego pochówku jej zwłok, były na ustach całego rzymskiego ludu, który pielgrzymował do niej w nadziei na wsparcie i pomoc.

Pierre Polet, zlecając namalowanie Domenichinowi tej nieszczególnie popularnej w ikonografii sceny, miał swoje powody. Sam był członkiem działającego przy kościele San Luigi dei Francesi Bractwa św. Ludwika, jednej z wielu tego typu świeckich organizacji przykościelnych zrzeszających bogatych, którzy oddawali swoje pieniądze na cele charytatywne – dla samotnych matek, sierot, upadłych dziewcząt czy też tych, którzy umierali na ulicach i nie mieli nikogo, kto by ich pochował. Tym zajmowali się bracia od św. Ludwika i zapewne rzadko spotykali się z wyrazami uznania. Niezrażony tym Polet widział jednak wyższy (pozaziemski) sens w niesieniu pomocy bliźniemu i przekonanie to pragnął przekazać potomnym.

Domenichino był artystą uznawanym za mistrza malarstwa tzw. historycznego – umiejętnie kreującego realny świat pełen ekspresji widocznej w gestach i ruchach malowanych postaci, ale był też malarzem, który twórczo przetwarzał dorobek Rafaela – artysty uważanego na tym polu za geniusza. Stosowanie cytatów z Księcia Malarzy, którymi omawiane malowidło jest wprost naszpikowane, nie tylko nie było poddawane krytyce, ale wręcz je zalecano i chwalono. Porównanie fresku Domenichina ze sławnym freskiem Pożar Borgo w pałacu Apostolskim (Stanze Rafaela) pozwala zobaczyć całe ich mnóstwo.